(Φωτογραφία από τον χρήστη Karolina Grabowska στο Pexels)
Τα μοναχικά μας ταξίδια έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια. Μεγάλωσες. Όμως κάποτε πίστευα ότι αυτή θα ήταν για πάντα η κοινή μας μοίρα. Τα ταξίδια σου. Εγώ και εσύ μόνες, σε ένα αεροπλάνο, ένα πλοίο, ένα τρένο, ένα ασθενοφόρο.
Ήρθες την πρώτη μέρα ενός καλοκαιριού κοντά μας, αλλά η υγεία σου βρισκόταν κάθε φορά πολύ μακριά από το σπίτι μας. Θυμάσαι που ταξιδέψαμε όλοι μαζί μέχρι τη Ρώμη και γνωρίσαμε εκείνη την κυρία που σε κοιτούσε με έκπληξη επειδή εσύ μιλούσες; Κι αν δε τη θυμάσαι εσύ, δεν πειράζει. Σε θυμάται εκείνη. Τώρα ζει στην Γαλλία και δεν εργάζεται πια. Δεν έχει δικά της παιδιά, όμως παραμένει μοναδική «μητέρα» για πολλά παιδιά στο κόσμο.
Οι διαδρομές μας δεν σταμάτησαν εκεί. Για πόσες ατελείωτες ώρες δεν σου διηγήθηκα ιστορίες μέσα στο τρένο. Και έπειτα, φτάνοντας στην Αθήνα, λεωφορεία, μετρό, ταξί, νοσοκομεία και στάση στο αγαπημένο σου στέκι στο Μαρούσι για πατάτες τηγανητές. Τα ταξίδια μας είχαν γίνει συνήθεια, ανάγκη να ελέγξουμε την ζωή. Τα απογεύματα, δημιουργικές δραστηριότητες κι εσύ να ζεις σε παραμυθένιο κόσμο με χαρούμενους παιδικούς ήρωες.
Μα, δεν μπορέσαμε να διατηρήσουμε την όμορφη ρουτίνα μας. Έμελλε πάλι να μείνουμε μακριά από το σπίτι μας, δυόμιση χρόνια, για την υγεία σου. Έγινες οριστικά «το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ» κι εγώ έπαψα να ακούω αυτό το τραγούδι, δεν μπορούσα άλλο. Εσύ δεν μιλούσες πια, δεν περπατούσες. Ένιωθα μόνη. Ήμουν μαζί σου, μα δεν ήσουν εκεί.
Περίεργο πράγμα η μοναξιά. Γυρίζει το βλέμμα μέσα σου. Εκεί που ποτέ δεν γνώριζες ότι κρύβεται ολόκληρος ο κόσμος.
Όμως εκεί, δεν πας με πλοία, τρένα ή αεροπλάνα. Αναπάντεχα βυθίζεσαι σε αυτόν, όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται. Στο βυθό του μάζεψα τα κομμάτια μου, διάσπαρτα εδώ και εκεί και τα συναρμολόγησα. Κατασκεύασα τον κόσμο από την αρχή, για εμένα και για σένα, όπως πάντα θα έπρεπε να είναι.
Τώρα πηγαίνουμε όλοι μαζί μέχρι εκεί που σε πάνε οι ρόδες σου και η αγκαλιά μας. Τα πόδια μου έχουν βαρύνει και η μέση μου πονάει. Μην ανησυχείς, αντέχει ακόμη. Να δεις πως κάπου εκεί πρέπει να βρίσκεται και η ψυχή μου, στη μέση μου, αλλιώς δεν εξηγείτε τούτη η δύναμη.
Αυτό το γράμμα δε θα το διαβάσεις στο χαρτί. Θα το βρίσκεις κάθε πρωί στα μάτια μου όταν θα χαμογελάς για καλημέρα. Γιατί εγώ, κόρη μου, έφτασα στον προορισμό μου. Ευτυχία δεν είναι το παιδί που ονειρευόμασταν με τον μπαμπά σου, μα το παιδί που έχουμε.
Όπως δημοσιεύθηκε στις 19/10/21 στο Fractal στην διεύθυνση:
Comments