Πολιτισμός. Η τέχνη να ζεις μόνος. Η ψευδαίσθηση ότι μπορείς να ζεις μονάχος σου και να μην εξαρτάσαι από κανέναν. Έτσι, κάναμε πόλεις τις συναθροίσεις μας και βάλαμε όρια στις ψυχές μας για να μην ενοχλεί η μια την άλλη.
Ακόμα κι οι φωτογραφίες, εκείνες που κάποτε τραβούσαμε στις διακοπές μας για να θυμόμαστε πόσο όμορφα περάσαμε, έγιναν μια ατομική υπόθεση στην λήψη τους και μια συλλογική υπόθεση στην έκθεσή τους.
Δείτε. Δείτε στο βλέμμα μου την δύναμη μου, αυτήν που χρειάζομαι για να σας πείσω, για να πεισθώ κι εγώ καθώς κοιτώ, ξανακοιτώ, κάθε γραμμή, κάθε σκιά, κάθε φόντο που πλαισιώνει το μεγαλείο μου.
Κάποτε στα σπίτια υπήρχε ένας καθρέπτης σε μια γωνιά για να προβάλλουμε για λίγα λεπτά την ματαιοδοξία μας. Τώρα την κουβαλάμε μαζί μας συνέχεια. Στην τσάντα μας, στην τσέπη μας, μα την πιο πολύ ώρα την κουβαλούμε μέσα στα χέρια μας. Εκεί όπου θέλουμε να έχουμε όλο τον κόσμο. Εκεί όπου θέλουμε να έχουμε τα πάντα. Στα χέρια μας. Στην παλάμη μας. Κι εκεί μέσα κλείνουμε όλη μας την ζωή. Την εικόνα μας, φυσική, ψυχική, πνευματική. Έπειτα, τις ανθρώπινες σχέσεις κωδικοποιημένες σε λίγες εικονικές αντιδράσεις, με ένα λεξιλόγιο χιλίων περίπου λέξεων το πολύ, δίχως κόμματα, τελείες, τόνους, μόνο νοήματα αλλόκοτα, φράσεις, παραφράσεις, όλα μαζί μια αράδα, σαν την σκέψη μας, σαν το φαί μες το τσουκάλι που βράζει για ώρα και χυλώνει. Όλα ένα κι αλλιώτικο κανένα. Τι να αγαπήσω και τι να μισήσω. Όλα γύρω μας καθρέπτες μοιάζουνε, αφού όλοι ίδιοι γινήκαμε.
Κι εκεί που ξεχνάμε και ξεχνιόμαστε μέσα σε έναν λήθαργο υλικής νιρβάνας, βγαίνει μια κρυφή σκέψη καμιά φορά που μοιάζει άρρωστη, καθώς είναι ασθενική, και τρολάρει τις ανυπόταχτες ψυχές. Κι εκείνες πονούν, μα δεν επαναστατούν. Γιατί ξέχασαν πως γίνεται. Γιατί ξέχασαν πως πολεμούν, ξέχασαν πως νικούν, αφού κι αυτή η νίκη, όταν καμιά φορά έρθει, είναι προσχεδιασμένη για να μας πιάσει σε νέες παγίδες. Κι ο σκλάβος συνεχίζει να αναζητάει την ελευθερία του κι ας μην την γνώρισε ποτέ. Ξέρει μονάχα ότι κάτι του λείπει. Αυτό, η ελευθερία του, λέει. Εκείνη του άπειρου και του απείρου νου στον αιώνα της πληροφορίας κι εκείνη της ψυχής τώρα που λέει πως αγαπά κι όμως δεν αγαπιέται.
Την ελευθερία που την χάσαμε σαν πάψαμε να σκεφτόμαστε εμείς για εμάς, σαν βαφτίσαμε την σκλαβιά μας, ελευθερία και χάσαμε μια για πάντα τον δρόμο της επιστροφής.
Σε ποιόν χαμογελούμε τώρα;
Коментарі